خدمت در موکب

گاهی اوقات پیش میاد بدون دلیل شاد یا ناراحت باشی. گاهی اوقات یهو همینجوری دلت میگیره. گاهی اوقات انگار قراره یه اتفاقی بیفته ته دلت خالی خالی میشه منتظر یه اتفاق بد که نه خیلی بدی انگار. چقدر که از این گاهی اوقاتها متنفرم! دلم خیلی گرفته و در حال بدتر شدنه تا بهتر شدن دلشوره و دلتنگی دستانشان را دور گلویم میفشارند اشک داخل چشمانم حلقه میزند اما حمله نمیکند سرازیر نمیشود. فکرهای منفی اماده باش در صف حمله به ذهنم ایستاده اند. پس کی تمام میشود این درد ؟ پس کی تمام میشود این کابوس؟ پس کی تمام میشود این زندمانی؟ کاش کمی جرات کمی شجاعت کمی جسارت میداشتم انوقت تمامش میکردم پایان میدادم به تمام همه چیزی که در این نیستی هستی وجود دارد . انوقت دور خودم را یک خط قرمز پر رنگ میکشیدم تا دنیا از من فاصله خدمت در موکب...

بنابه درخواست یکی از دوستان قرار شد برای پذیرایی و توزیع غذا به اتباع خارجی به موقوفه حضرات زهرا (س) بریم. من فکر کردم ظهر باید بریم و شب تا دیر وقت بیدار بودم و صبح دیر بیدار شدم. یک پیامک که من توی راهم تو کجایی؟ رسیده بود ساعت 8 صبح. گفتم ساعت اعلام نشده بود و من همچنان خواب و بیدارم. از جام بلند شدم و بلاخره ساعت 10:30 از خونه رفتم بیرون. برای خانم ها 4 طبقه هر طبقه 8 سوئیت بزرگ در نظر گرفته شده بود که در هر سوئیت 20 تا 30 نفر بودند. خانومایی که برای کمک اومده بودند در حال جارو و تی کشیدن و شست و شو و جمع کردن زباله ها بودند. اسانسور شلوغ رفت و امد زیاد بطوری که ترجیح میدادم از راه پله رفت و اد کنم ناهار غذای مخصوص اون کشور با نان بسته بندی شده دوغ و میوه نارنگی و اب جوش و چای کیسه ای تو خدمت در موکب...

حالم خوب نیست.

دلم میخواست با یکی حرف بزنم شاید یکم اروم بگیرم. خواستم با دوستم حرف بزنم اما اون قبل از اینکه من حرف بزنم حرف زد و درد و دل کرد و من سکوت کردم. بعد خواستم با یک دوست مجازی حرف بزنم اما اون اینقدر شاد و خوشحال بود که نتونستم حرف بزنم.

خدایا حالم خوب نیست ، خدایا سرم از درد دارد میترکد ، خدایا دلم تنگ است حالم ناخوش است.

خدمت در موکب...